تحلیلی بر وضعیت مسکن در استان لرستان با استفاده از مدل ‏های تحلیل عاملی (تاکسونومی عددی و ویلیامسون)

       مسکن عنصر اصلی جامعه ‏پذیری افراد نسبت به جهان و مملو از ارزش ‏های سمبلیک به عنوان نشانه منزلت و ترجمان زندگی و مهم‏ ترین کاربری کمی و کیفی شهری محسوب می ‏گردد و کمیت و کیفیت آن گویای وضعیت اجتماعی- اقتصادی شهر و بسیاری از واقعیت ‏های جامعه است. مسکن یکی از شاخص ‏های تعیین کیفیت زندگی و رفاه اجتماعی است و به عنوان جزء لاینفک توسعه اقتصاد ملی مطرح می ‏باشد. هدف ‏این مقاله ارائه تصویری از وضعیت مسکن و تعیین نیازهای سکونتی استان لرستان و رتبه بندی شهرستان ‏های استان از نظر وضعیت کمی و کیفی مسکن جهت اولویت ‏بندی برای برنامه‏ ریزی مسکن در سطح ‏این استان می ‏باشد. نوع تحقیق بنیادی-کاربردی و روش بررسی آن توصیفی- تحلیلی با بهره ‏گیری از مدل‏ های کمی است. متغیر های مورد بررسی در ‏این مقاله، مشتمل بر برآورد سری زمانی موجود مسکن، برآورد و مقایسه تطبیقی نرخ تخریب، رتبه ‏بندی شهرستان ‏ها بر اساس شاخص ‏های ترکیبی مسکن، محاسبه شاخص شکاف درون منطقه ‏ای و تعیین نقاط بحرانی استان از نظر شاخص ‏های مسکن است. یافته ‏های تحقیق نشان می‏ دهد که میزان نرخ تخریب مسکن در استان لرستان 7/2 درصد، درمناطق شهری 4/2 درصد و در مناطق روستایی 2/3 درصد است. همچنین در بین شهرهای مورد مطالعه دلفان، کوهدشت، سلسله و پل دختر دارای بدترین وضعیت مسکن و خرم آباد و بروجرد دارای بهترین وضعیت مسکن در استان لرستان می ­باشند